وقتي سر ايرانشهر حمله می کنن نگو که دنبال من نيستن دنبال دوتا دختران. مي ريم تو

کوچه تو يه ساختمون اداري و در رو مي بنديم. يه دفه مي بينم سر باتوم با فحش ناموسی

به دخترا از شيشه مياد تو .. شيشه مي ريزه پايين. فرار مي کنيم طبقه چهارم . هر چي

صبرمي کنيم مي بينم نيومدن تو. اما جرأت نمي کنيم بيايم پايين. يه ربع بعد که ميايم پايين

مرد ميانسال طبقه اولي مي گه :" خدا رحمتون کرد قفل برقي بود "

حضرات خيال مي‌کنند همه چيز از خاک و آب و پرچم بگير تا مالياتي که مي‌دهيم و جاني که مي‌گيرند ارث آبا و اجدادي‌شان است. جاي تعجب نيست يک روز صبح از خواب بيدار شوند و فکر کنند جميع رنگ‌ها هم از قنداق به ناف‌شان بسته بوده و بخواهند سبزش را پس بگيرند. نمي‌دانند چيزي که بايد پس بگيرند رنگ و روي ازدست‌رفته نيست. آبروي ازدست‌رفته است.

حالا بگذاريد کمي دنبال‌مان بدوند. کم‌کمک مي‌فهمند آنچه ما را در خيابان از آن‌ها جدا مي‌کند رنگ نيست. رفتار است. نام نيست. گم‌نامي ماست. بي‌شماري زندگي‌هايي است که نه به نامي وصلند، نه به مقامي و نه به آييني. تفاوت ما اصلا در همان خط و ربطي است که آن‌ها به نام علي ديکته مي‌کنند و گستره‌ي بي‌مرزي است که ما به نيت انسان زندگي مي‌کنيم.

سيزده آبان هم مثل صد و چهل و پنج روز گذشته.

[+]