باز وزنم داره کم می شه شدید. هر چند سال یه بار اینطوری می شم.

این اتفاق وقتی میوفته که میزش روبروم باشه و نشه چیدمان رو عوض کرد.

ریدم تو هر چی چیدمان. آخه این همه فنگ شویی و نمی دونم اینتریور

دیزاین نباید این پارامتر مهم رو در نظر بگیرن؟ آخه چرا تو هیچ کدوم از این

کتابا نیست که دو نفری که میزشون روبروی هم ِ نباید هم دیگر رو بخوان.

من یه بار کارم رو و اصلا" شهرم رو عوض کردم به خاطر این اینتریور

دیزاین گه. می ترسم اینبار هم برم گم و گور شم.

برخی مغالطات آقای خامنه ای در صحبتهای دیروز :

اول ؛ حمله ی شخصی یا ad-hominem

"وقتى مى‌بينند همه‌ى آدمهاى فاسد، سلطنت‌طلب، از اينها حمايت ميكند، توده‌اى از اينها

حمايت ميكند، رقاص و مطرب فرارى از كشور از اينها حمايت ميكند، بايد متنبه بشوند"

[+]

در مغلطه حمله شخصی، بجای حمله به استدلال یک شخص، به شخصیت او اعتراض

میشود و با پر رنگ کردن یک نقطه قابل اعتراض، تلاش میشود که استدلال آن شخص

و ادعایش به حاشیه رانده شود.

این پرمصرفترین مغلطه ی آقای خامنه ای در تمام سخنرانی هایشان است. ایشان

نمی گوید آن مطرب یا رقاص چه گفته ، فقط می گوید چون " او " گفته غلط است .

ایشان هیچ وقت نمی گوید نظرش در مورد آزادی یا حقوق بشر که اوباما می گوید چیست

فقط می گوید چون " اوباما " می گوید یا " انگلیس " می گوید یا " اروپا " می گوید غلط

است . به همین دلیل که ایشان هیچ نیازی نمی بینند کتابی تالیف کنند یا مقاله ای بنویسند

و نظر خود را بگویند . وقتی چیزی به این راحتی رد می شود وقت ایشان گرانبهاتر از

آن است که صرف استدلال شود.

دوم ، مصادره به مطلوب یا Begging the question

"دشمنان امنيتِ مردم [ کسانی هستند که ] دوست دارند كه مردم در ناامنى زندگى كنند" [+]

این درست مثل این می ماند که بگوییم :" آدم مرده ، آدمی است که مرده است "

شخص نمیتواند با تکرار ادعای خود آنرا اثبات کند، بلکه فرایند اثبات کردن باید تنها شامل

ارائه شواهد شود نه تکرار ادعا .

آقای خامنه ای به جای استدلال و تعریف نا امنی ، دشمن و دشمنان نا امنی - چون ممکن

است تمام این ذهنیات ایشان مورد خدشه ی اهل فن قرار گیرد - به یک تعریف دوری روی

می آورد.

سوم ، مغلطه ی تعاقب یا Post hoc

این هم از پر مصرفترین مغلطه های آقای خامنه ای است. این مغلطه زمانی رخ می دهد که

به علت همزمانی دو واقعه آنها را علت و معلول هم فرض کنیم مثلا" چون عربستان به یمن

حمله کرده و این همزمان با 16 آذر بوده ، بگوییم این تقصیر موسوی است . یا مثلا اوباما

بیانیه ای علیه ایران بدهد و چند روز بعد جایزه صلح نوبل بگیرد ، آقای خامنه ای بدون

هیچ دلیل و سندی این را جایزه صهیونیستها به خاطر آن بیانیه می داند.

"تشويقشان به اغتشاش و كشاندن مردم به عرصه‌ى اغتشاشگرى - اين هم نتائجش. اين

خطاها اتفاق مى‌افتد، عمل خلاف انجام ميگيرد، كار غلط انجام ميگيرد" [+]

یعنی اگر کار غلطی انجام شود به خاطر دعوت به اعتراض بوده است. در حالیکه خود

آقای خامنه ای در مورد صدا و سیما و حتی کارهای رئیس جمهور با اینکه به طور سازمانی

و قانونی زیر نظر ایشان هستند می گویند کارهای بدشان به من مربوط نیست و من فقط

کارههای درست را گفته ام.

حالا در مورد جمع نامنظم و متکثر معترضین چطور در ریزترین اعمال سران اصلاحات

مسئولند. این هم از کرامات ایشان است.

ای بدجنسها، کار خودتون بود نه؟ " آقا" که فرموده بودن "حفظ نظام اوجب واجبات است".

دیگه یه عکس پاره کردن که از تجاوز بالاتر نبود، تازه خود امام هم اگه بدونه برای حفظ

نظام این کار رو کردید چقدر روحش شاد می شه. درسته یه کم ناشی هستین و درست فیلم

رو تدوین نکردین اما چون خودتون رو دست بالا می بینید خیلی نیاز به این ظرایف ندارین.

حداقل برای اون عکس اول هم یه دو ساعت حوزه رو تعطیل می کردین که خیلی تابلو نشه

کار خودتونه نازگلکها. اما کلهم خاک بر سر اون خامنه ای بی شعور کنن که مملکت رو

داره به جنگ داخلی می کشونه، استقلال حوزه و مرجعیت رو از بین برده، کشور رو در

آستانه تحریم و جنگ خارجی قرار داده، وضع فرهنگی و اقتصادی اسفبار،فقط به خاطر

اینکه بگه من هم شطرنجباز ماهری ام.

خاک بر سرتون مقام مصغر

احمدی نژاد :" ما 500 هزار سانتریفیوژ دیگر نصب خواهیم کرد"

صالحی - رئیس سازمان انرژی اتمی - :" می ریم زیر کوهها ده سایت دیگر

می سازیم"

ادبیات این روزهای مقامات ایران " بازی با ریسک بالا" را نشان می دهد که

تنها شطرنجبازانی که وزیر خود را از دست داده اند می دانند چیست. این دقیقا"

همان ادبیاتی است که صدام در آخرین روزهای قبل از جنگ با آمریکا به کار

می برد. صدام تعدادی از شهروندان غربی حاضر در عراق را هم به نیروگاههای

برق و محلهای حساس بسته بود تا از بمباران آنها جلوگیری کند . کاری که بعید

نیست تا چند وقت دیگر در ایران نیز شاهد آن باشیم.

برخی چهره های معترض نظیر مهاجرانی نیز قبلا" گفته بودند در صورت وقوع

جنگ به نفع نظام خواهند جنگید. این گزینه ای بسیار سخت و بحث انگیز است

اما ما به هر ترتیبی باید به " آقایان " بفهمانیم " به نفع آنها نخواهیم جنگید"

اول، کسانیکه الان بر ما حکومت می کنند لیاقت جان باختن ندارند. کسانیکه به ما

رحم نکردند، دروغ گفتند، ما را آموزش ندادند، ما را سیر نکردند، به ما و رای ما

احترام نگذاشتند، به سلامت و بهداشت ما اهمیت ندادند ، خواهران و برادران ما را

کشتند یا هتک حرمت کردند لیاقت جانفشانی ندارند.

دوم، من بعد از سرنگونی صدام سه بار به عراق رفته ام. بر خلاف تبلیغات

" آقایان "هر بار بهتر از بار قبل بوده اند. صدام دستور داده بود زباله های کربلا را

یکماه جمع آوری نکنند و کسی هم حق نداشت آنرا از جلوی درب خانه اش آنورتر

ببرد.بعد از سقوط صدام در بسیاری از شهرهای عراق ساختمانهایی برای پیدا کردن

گم شدگان بود. مردم عکس عزیزانشان را به در و دیوار آنجا می زدند که اگر کسی

خبری از آنها که توسط صدام سربه نیست شده بودند دارد، بدهد. در یکی از این

ساختمانها در کاظمین بالغ بر هزار عکس وجود داشت. الان وضع عراق بدتر شده است؟

آیا مردم آلمان باید در رکاب هیتلر می جنگیدند تا وطن پرست خطاب شوند؟

اصلا" مگر خود آقایان نمی گویند وقتی سپاه اسلام به ایران حمله کرد مردم ستمدیده

از سپاه ساسانی فرار می کردند و به سپاه اسلام می پیوستند و این را یکی از افتخارات

مردم ایران می دانند. من هیچ ایرانی مقیم آمریکا را ندیده ام که نگوید:" اسلام واقعی آنجاست" .

من فرض می کنم که باز سپاه اسلام می خواهد ما را از دست ساسانیان نجات دهد.

اگر کسی بگوید آنها می خواهند ایران را تجزیه کنند من می پرسم آیا الان ایران تجزیه

شده نیست؟ آیا الان یک فارس به راحتی می تواند در بلوچستان زندگی کند؟ یک کرد

می تواند در اهواز زندگی کند؟ یک عرب می تواند در آذربایجان زندگی کند؟ آیا خزر

را از ما نگرفتند؟ آیا الان مستشاران روسی و چینی در ایران حق کاپیتولاسیون ندارند؟

آیا شما تا به حال یک چینی یا روسی دیده اید که در ایران محاکمه شوند؟ تجزیه چیست؟

ضمن این که مگر عراق یا افغانستان تجزیه شدند؟

به نظر من هر کس به ایران و مردم این کشورعلاقه دارد باید این " آقایان " را مطمئن

کندکه ما به خاطر آنها وارد یک جنگ خانمانسوز نخواهیم شد

آدم وقتی می ره سفر باید هوای همسفرش رو خیلی داشته باشه.

خوش اخلاقی کنه باهاش، اگه کفشش پاشو زده و کج خلق شده

تحملش کنه، غذا رو با هم بخورن و خیلی چیزای دیگه .اما یه

ساعتهایی هم باید بذاری طرف بره واسه خودش. شاید می خواد

بره لباس زیر برای کسی بخره که نمی خواد تو بدونی، اصلن

شاید می خواد بره با کسی بخوابه، شاید با جایی نوستول داره

می خواد بره اونجا دلش بگیره و خیلی شایدهای دیگه. کلن

مهمترین پارامتر من برای یه همسفر خوب اینه که بدونه کی

باید تو هتل بگه" نه تو برو من می خوام فوتبال نیگا کنم".

زدیم و خوردیم. دعوا بود. مثل بچه پر رویی که توی جوب اندختن و زدنش پا می شیم و فحش

می دیم. بعد می ریم خونه تا دعوای بعدی. این وسط هر کی یه کاری می کنه. چه گوارا

سیگاری می گیراند و من این رو گوش می دم تا دوباره روحم صیقل بخوره:

چطورحسودی نکنم؟

اگر چنین ادامه پیدا کند به یک دیکتاتوری منحط از طرف لیبرالها خواهیم رسید دیگر هیچ، مثل شعار:"قاطعیت آری، قاتلیت نه" اگر در جایی مستلزم قاتلیت باشد چه؟ دیگر جهاد کجا رفت؟

انشاء الله مسائل اساسی همه در مملکت ما به شرط و راهش طرح شود، دانشگاههای علوم انسانی و فلسفی بسته شود و دوباره باز شود.

خدای [اینها] خدای بورژوازی و لیبرالیسم است. ندانسته خدای اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است... آزادی آنها آزادی نفس اماره است. دسته ی [اینها] ...به نام طاغوت غربی و برای حفظ وضع موجود تلاش می کنند . مثل طرفداران جامعه شناسی یا پوپر.

1- آقای خامنه ای

2- آقای مصباح یزدی

3- احمد فردید

4- رحیم پور ازغدی

جواب : گزینه 3

"هر حركتي كه دشمنان خوني ملت و نظام اسلامي يعني استكبار و صهيونيسم را خشمگين كند، حركتي صحيح و در مسير حق است و هر اقدام و مسيري كه آنها را خوشحال و ذوق زده كند و در تبليغات و سياست‌هايشان بر آن تاكيدكنند، مسيري كج، غلط و زاويه‌دار است. "

از سخنرانی امروز آقای خامنه ای در مازندران [+]

این مغالطه ای عمدی است که بارها آقای خامنه ای بدان متوسل شده اند و ریشه آن را هم به آقای خمینی نسبت داده اند که یکبار به ایشان گفته اند وقتی می بینید آنها ناراحت می شوند کارتان درست است.

این که در همان پاراگراف چقدر تعاریف موهوم و مبهم نظیر صهیونیسم ، استکبار و دشمن خونی وجود دارد و اینکه اگر ما حرکاتمان را با عکس العمل آنها بسنجیم پس یعنی رفتار ما هیچ جا با آنها همپوشانی ندارد و اصلا" اصول خودمان چه می شود و بسیاری مسائل دیگر به کنار .

من فقط از ایشان می پرسم : مسائل کهریزک و کشتار مردم در تظاهرات توسط تمام روسای جمهور و مسئولین " آنها" محکوم و عکس العملهایی خشمگینانه ای در سطح جهان داشت پس طبق استدلال ایشان آیا این کار درست بوده است و باید ادامه یابد؟ و اگر نه پس این چه استدلالی است که ایشان مملکت را با آن اداره می کنند؟

تو یکی از نوتهای گودر خوندم که آقای مهدی جامی عزیز خواستار اون

شده بود که -هر چند آدم رذلیه اما - جواب جوادلاریجانی رو بدیم تا پر رو

نشه. یکی از جنبشیها - ما که رهبر نداریم - امروز سیزدهمین اعلامیه اش

رو داده که من فکر کنم جواد اگه یه جو شرف داشته باشه دیگه سرشو بلند

نمی کنه.آقا جواد این ادبیاتی که میرحسین به کار برده ، ادبیات رجویه؟

اصلا"کسی که هشت سال جنگیده و نخست وزیر بوده با امام، رجوی می شه؟

اسگل.

"...نفرت نشان داده شده پس ازانتخابات در هیچ یک از لایه های تمدنی مردم ایران، قبل

و بعد ازاسلام وجود ندارد... ومن را یاد تصفیه های خونین سال 54 سازمان[مجاهدین]

و نفرتی که در کشتن مجید شریف واقفی نشان داده شد انداخت...این ناشی ازیک

مارکسیسم مبتذل است..."

این حرفهای سعید حجاریان در حالیکه به سختی تکلم می کرد و سعی می کرد از دخالت

مجری در صحبتهایش جلوگیری کند،بسیار مهم و حیاتی است.

مجید شریف واقفی یعنی چه؟

مجید شریف واقفی - که دانشگاه شریف به نام اوست - فردی بسیار پاک و خودساخته بود.

او عملیاتها و تلاشهای بسیاری برای تثبیت سازمان انجام داد و به یکی رهبران آن تبدیل شد.

اما پس از تغییر ایدئولوژی سازمان از اسلامی به مارکسیسم - در سال 54- و بعد از آنکه

در هیچ یک از صحبتهای درون سازمانی قانع نشد، توسط همسرش به سر قراری کشیده

شد و توسط وحید افراخته ترور شد. جنازه ی او را به بیابان مسگرآباد بردند و آتش زدند.

او گفته بود نمی خواهد علیه سازمان فعالیت کند اما با سازمان هم نخواهد بود، اما جوابش

این بود :"یا با ما یا علیه ما". چیزی که زیبا کلام معتقد است الان استراتژی طیف احمدی نژاد

و اقتدارگرایان است.

نفرت یعنی چه؟

حجاریان در صحبتهایش از "خشونت" استفاده نکرد، او گفت :"نفرت". نفرت بسیار بیشتر

جنبه ی عقیدتی و ایدئولوژیک دارد. یک پدر ممکن است در مقابل فرزندش دست به خشونت

بزند اما از او نفرت ندارد. نفرت چیز دیگری است. سالها انباشته می شود :"خشم انقلابی

خود را نگه دارید" برای ما جمله ی آشنایی است. اصلاح طلبانی که در زندانند گفته اند سالها

زندگی خصوصی آنها زیر نظر بوده است. الان از آنها در مورد 18 تیر 78 - یعنی ده سال

پیش - سوال می کنند. نفرتها را انباشته اند. کاری که نسبت به زیدآبادی می کنند خشونت

نیست، نفرت است. دهان روح الامینی را با خشونت خرد نکردند و کهریزک خشونت نبود،

به جز نفرتی ایدئولوژیک و مغزهایی شسته شده چیز دیگری نمی تواند این کارها رابکند.

همان نفرتی که جنازه شریف واقفی را آتش زد.

مارکسیسم مبتذل یعنی چه؟

حجاریان معتقد است هیچ ایدئولوژی ایرانی - قبل از اسلام- و اسلامی امکان تولید چنین

نفرتی را ندارد. او مارکسیسمی مبتذل و پیامدهای آن را - با توجه به شاهد تاریخی

سازمان مجاهدین- پیش می کشد. طبقه بندی و ایجاد تضاد در جامعه ، عوامفریبی ها

و شعارهای پوپولیستی ، دادگاههای فرمایشی ، کشتن و زندانی کردن قدیمی ترین

همرزمان و برجسته کردن نقش رهبر در جامعه در حد شخص پرستی از نشانه های

این تغییر ایدئولوژی است. اما ابتذال آن به خاطر سست بودن پایه های نظری و

فرصت طلب - اپورتونیست - بودن پیروان است.

دیشب حجاریان گفت گروهی با تغییر ایدئولوژی نظام به مارکسیسمی دم دستی و

پروراندن گروههای دارای نفرت برای رسیدن به اهداف سیاسی دست به اقداماتی

زده اند که مجاهدین خلق هنگام تغییر ایدئولوژی زدند.

اما داستان مجید شریف واقفی ادامه عبرت انگیزی دارد. وحید افراخته - که مجید را

کشت و-بسیار انقلابی جلوه می کرد ، آمریکایی ها را ترور کرد و کوچکترین سازش

پذیری را رد می کرد چند ماه بعد توسط ساواک دستگیر شد. او بدون کمترین مقاومتی

هرچه می دانست گفت و حتی کسانی را هم که حدس می زد مبارز باشند لو داد. کار او

به جایی کشید که با ماشین در شهر می چرخانندش و هر کسی را که فکر می کرد جایی

دیده است نشان می داد. اما بدلیل اینکه آمریکایی ها را ترورکرده بود او را عفو نکردند .

موقع اعدام قلم و کاغذ خواست و نوشت:"...می خواهم همچون سربازی فداکار برای

شاهنشاه محبوبم و ملت عزیزم بمیرم. آرزو دارم یکی از مقامات کمیته -مشترک - را

که مرا می شناسد ببینم و مطالبی را عرض کنم". اما کسی به حرف او وقعی ننهاد و

اعدام شد.

این شاید سرنوشت کسانی باشد که الان باتوم یا اسلحه بدست "خشم انقلابی " خود

را بر سر "مزدوران آمریکا و صهیونیست" خالی می کنند. کسانی که دانش خود را

از بولتنهای داخل سازمانی می گیرند و هرگونه فکرکردنی را "وسوسه ای شیطانی "

می دانند که باید از آن توبه کرد.

فاعتبروا یا اولی الالباب

در فیلم عمر مختار سکانسی هست که نیروهای ایتالیایی در دام نیروهای

عمر مختار می افتند و همه کشته می شوند، در همین حین افسر جوانی که

برای بررسی از گروه جدا شده بود سر می رسد و اسیر می شود. عمر مختار

به او آب می دهد و پرچم کشورش را تا برگردد. یکی از همراهان او اعتراض

می کند که اینها زنان و کودکان ما را می کشند اما تو آزادش می کنی؟ عمر مختار

در جواب می گوید :" اما آنها مربی ما نیستند" . عین این آموزه در سیره پیامبر

و ائمه نیز هست. من تفاوتهای زیر را با اقتدارگرایان تشخیص می دهم:

1- "اخلاق" : ما به اخلاق پایبندیم. ما با بازگشت به متون اصیل اخلاقی همچون

"احیاء علوم الدین " غزالی هر کاری را مجاز نمی دانیم . ما عکس العملی عمل

نمی کنیم . ما کسانی را که مطابق اصول اخلاقی عمل می کنند الگو می دانیم .

مهندس موسوی و مارتین لوترکینگ هر دو از این جهت برای ما گرامیند و نیز

خاتمی.

2- "آگاهی" : ما مجهز به آگاهی هستیم و سعی داریم دیگران را نیز آگاه کنیم.

آگاهی حق ماست. ما از آگاهی دیگران نمی ترسیم. لذا بزرگترین تلاش ما باید

این باشد که این کاگنیتیو بایاس ها و فالاسی ها ترجمه و منتشر شود. ما ترسی

نداریم که کسی خطاهای فکری یا شناختی ما را بر ملا کند.

3-"برابری" : ما شخص پرست نیستیم. ما واقعا" برای تک تک افراد جامعه همان

ارزشی را قائلیم که برای رهبر. ما به واقع معتقدیم :" من قتل نفسا...کانما قتل الناس

جمیعا" . جنبش ما فرد گرا نیست و ما با پاسخهایی که به نظر فرد خاصی ارجاع

شوند قانع نمی شویم.

4-"تغییر" : بنیان تفکر سیاسی ما بر "تغییر" است. هیچ کس به هیچ بهانه ای نباید

جلوی "تغییر" را بگیرد. اصل 177 قانون اساسی که جلوی تغییر مسالمت آمیز

را می گیرد باعث ریخته شدن خون عزیزان این کشور است. هیچ تئوری سیاسی

که مبتنی بر عدم تغییر باشد نباید حاکم شود و این پاسخ کسانی است که می گویند

چرا در غرب جلوی به حکومت رسیدن بعضیها را می گیرند.

دلخوشی ها کم نیست :

مثلا" این خورشید،

کودک پس فردا،

کفتر آن هفته.

چرا آقای خامنه ای بعد از حدود سه ماه "اعتراف " - دقیقا" کلمه ای که

ایشان به کار بردند- علیه دیگران و پخش مکرر اندر مکرر آن از تلویزیون

و تیترهای بزرگ کیهان و ایران تازه یادشان آمده فتوا دهند که پخش

اعتراف علیه دیگران ظلم است و حجیت ندارد؟

1- فشار مردم و مراجع به خصوص که مکرر گفته می شد آبروی قضای

اسلام رفته است، باعث شده است ایشان با پناه بردن به "فقه المصلحه" ی خودشان

که دیگر استفاده ازآن موردی نیست و روزمره شده است بخواهند اعتماد

مراجع و متدینین را جلب کنند.

2- تقریبا" اکثر فحاشی ها و اعترافات علیه پسر هاشمی بود. موسوی ترک و

کروبی لر که معامله بلد نیستند حسابشان با کرام الکاتبین است. لذا آقای

خامنه ای امروز با این سخنان به آقای هاشمی که در صف اول نشسته بودند

و اتفاقا" سرشان به حساب است، پیشنهادی کردند که بر اهل فن پوشیده نیست.

3- اما مهمترین دلیل را در آینده باید جست. احضاریه دادگاه را به کروبی

داده اند و ایشان زیر همان برگه قول افشاکردن حقایق را داده اند. خب در

این اعترافات مطمئنا" کسی مثل آقای کروبی باید اسامی افراد مهمی را بداند

و بیاورد همانطور که در مورد ماجرای ترانه موسوی عمل کرد. اما الان

"فتوای آقا" را گرفته اند که اعترافاتی از کروبی حجیت دارد که فقط "علیه

خودش" باشد و لذا اسم کس دیگری را مردم نباید بشنوند.

اما دم خروس در سوء استفاده ی مکرر ایشان از احکام اسلام آنجا معلوم

می شود که ایشان اعتراف گیری و اعتراف شخص علیه خودش را به ویژه

"جلوی دوربین های تلویزیونی" - تحت هر شرایطی گرفته شده باشد-

معتبر می دانند و موجب صدور حکم.

"فقه المصلحه" ای که آقای خامنه ای بدان معتقدند و از آن "حفظ نظام"

به هر وسیله ، "اعتراف گیری" ، "سرکوب مطبوعات " و هزار و یک

حکم دیگر بیرون آمده است ، دارد آماده می شود تا در دادگاه کروبی

مزه ی "اسلام مصلحتی" را به همگان بچشاند.

...
1- انقلاب ما برای آزادی بود اما ایشان طی بیست سال گذشته
با بسیج دستگاه تبلیغاتی اینطور القاء کرده اند که مردم فقط اسلام را
می خواستند و ولایت فقیه. ایشان آرمان و خون شهیدان را منحرف
کردند.

قبل از انقلاب مناسک اسلامی هم توسط مردم و هم توسط شاه رعایت
می شد. بارها شاه به مکه، مشهد و یا دیدار علما می رفت و بارها به سخنرانان
تاکید می شد اگر فقط مسائل اسلامی بگویند ایرادی ندارد، فقط به مسائل
سیاسی کاری نداشته باشند.

حالا باز با کارهای ایشان ما در وضعیتی هستم که باید کشته بدهیم تا حرف
سیاسی بزنیم.

2-تهی کردن محتوای نهادهایی مثل سپاه ، بسیج ، شورای نگهبان،
مجلس خبرگان و حتی مجلس شورا که با خون جوانان این مردم برای
رسیدن به آزادی طراحی و برقرار شدند.

آیا سپاه از اول اینقدر منفور بود؟ آیا بسیج واقعا" محبوب نبود؟ آیا
مجلس امید ملت نبود؟ آقای خامنه ای با آرزوهای ما چه کردید؟
آرزوی ما این نبود که اینها گارد شخصی و مجری دستورات شخصی
شما باشند.

حالا دوباره ما باید انقلاب کنیم تا به آرمانهایمان برسیم.

3- جلوگیری سیستماتیک از رشد آگاهی مردم و استفاده از جهل
مردمی که ناآگاه نگه داشته شده اند .

مردمی که می دانستند در جهل مانده اند ، کشته شدن را به آن تحقیر
ترجیح دادند تا آزاد به اطلاعات دسترسی داشته باشند و در تصمیمات
مهم کشور دخالت کنند.

آقای خامنه ای !
الان در مورد رابطه با آمریکا، مسئله ی هسته ای ، مسئله فلسطین،
اینترنت ، صدا و سیما و هزار و یک مورد دیگر آیا نظرمردم در این
کشور رعایت می شود؟ آیا شما اصلا" از نظر مردم مطلع هستید که
حکم آقای ضرغامی را تمدید می کنید؟ آیا اسم این کار به غیر از "
خودکامگی " و "استبداد" چیز دیگری است؟

حالا باز بعد از صد سال مبارزه و درست وقتی که فکر می کردیم
همه چیز تمام شده ،ما و برادران و خواهران ما باید کشته شوند تا استبداد
را از بین ببریم.
آیا این خیانت به آرمانهای یک ملت نیست؟

بسمه تعالی

بوی آزادی را استشمام می کنم.

والسلام

هر کس "علوم انسانی" رو بیشتر، بهتر و دقیقتر مطالعه کنه، زیر

فشار بیشتر دوام میاره.

نتیجه منطقی: بهزاد نبوی فوق تخصص داره

خامنه ای ( نماز جمعه امروز): توی یک قهوه خونه تو آفریقا وقتی تیم

ایران گل زد براش دست زدن ، اینه که ارزش داره !!

خامنه ای ( نماز جمعه امروز) : انشاء الله توی انتخاباتی که حدودا"سه

سال دیگه برگزار می شه مردم نشان خواهند داد که به نظام اعتماد دارند !

نگران منطقی بودن چیزی در فیلم نباشید، آن قدر سرعت آن را زیاد

می کنم که کسی بدان توجه نکند.

مایکل کورتیز

من

خویشتن

اسیر

کمند

نظر

شدم

بسمه تعالی

رای من کجاست؟

والسلام

نحوۀ باز تولید سلطنت در اندیشه ی خلافت و ولایت – مقاله ای از سعید حجاریان

قرائن استحاله

نظام دولت شرعی و حکومت حقه یکباره به سلطنت تبدیل نمی شود بلکه در مسیری تدریجی، درونمایه های ارزشی آن مستهلک و مستحیل شده و تنها پوسته ای از شرعیت، همچون زرورقی مضمون و محتوای سلطنتی آن را پوشش می دهد. می توان فهرستی ازعلائم و نشانه های ] این استحاله [ را برشمرد که در آثار بزرگان دین نیز کما بیش بدانها اشاره شده است :

1 – تبدیل امانت به طعمه.

د رلسان روایات ما حکومت امانتی الهی است و بوسیله ی آن امور معاش و معاد مردم تامین می شود و در همه حال مشروعیت آن منوط به رعایت مصالح عمومی است. حال اگر دست تطاول شخصی به این امانت دراز شود و این امر عمومی به طعمه و بهره ای شخصی تبدیل شود، علامتی از علائم سلطنت آشکار شده است.

2- اجبار بر بیعت .

حکومت مشروعی که مبتنی بر ولایت یا خلافت است، بدون رضایت آگاهانۀ مردم منعقد نمی شود. حال اگر با فریب یا اجبار، تبعیت مردم حاصل شد، یک گام به سمت جباریت و تفرعن برداشته شده است. در کتاب الجمل و النصرة لسید العترة، از آثار شیخ مفید، آمده است که حضرت علی هیچ کس را بر بیعت الزام نکرد و در زمان حکومت آن حضرت افرادی نظیر سعد بن ابی وقاص، عبدالله بن عمر، اسامة بن زید و محمد بن مسلمة، با آنکه از بیعت تخلف کرده بودند، آزادانه در بلاد تحت حکومت علی به نشر عقاید خود مشغول بودند.

ملاحظه می کنیم که دأب امیرالمؤمنین علی این بوده که کسی را وادار به بیعت نکند و از آن بالاتر داشتن رأی و نظر مخالف را جایز بشمارد.

در مقابل این شیوۀ مرضیه، رفتار خلفای اموی و عباسی را داریم که مخالفین را بین مرگ یا بیعت ( بین السلة و الذلة ) مخیّر می کرده اند و همچون فرعون اطاعت را با ابزار ارعاب و استخفاف محقق می کرده اند.

3- موروثی شدن قدرت.

از شاحصهای مهم نظام پادشاهی، توریث سلطنت در اعقاب ذکور سلطان است. در این نظام از آنجا که مَلِک، مالک هم هست و مردم، عبد و ملوک و قلمرو حکومتی، ملک طلق محسوب می شوند، لذا پس از مرگ سلطان همۀ اموال و املاک و رعایا، از طریق وراثت به اولاد ذکور پادشاه منتقل می شود و رضایت و کراهت رعایا در این میانه مدخلیت و مشروعیتی ندارد.

4- صلاحیت بر اساس تقرب.

نظام سلطنت سخت ارادت سالار و تقرب سالار است و با معیارهای لیاقت و شایسته سالاری فاصلۀ عظیم دارد. مواهب و عطایا و مزایا بر حسب میزان دوری و نزدیکی اشخاص به شخص سلطان توزیع می شود و مناصب حکومتی به تناسب درجۀ ارادت و سرسپردگی به مقربین سپرده می شود.

5- انتقاد ناپذیری.

یکی دیگر از علائم دگردیسی به سمت سلطنت، کاهش ظرفیت تحمل شنیدن صدای مخالف است. پیش آگهی این عارضه با نصب حاجب ودربان و کانالهای فیلتر کننده آغاز می شود و النهایه به یک جامعه تک صدایی ختم می شود.

حضرت امیر در یکی از خطبه های نهج البلاغه می فرمایند پیامبر اکرم به طور مکرر ( در مواطن کثیره ای ) هشدار می دادند که خداوند هیچ قومی را برکت نمی دهد مگر آنکه ضعفای آن قوم بتوانند حق خود را از اقویا بدون لکنت زبان بگیرند و خود از اطرافیان می خواست با وی مداهنه نکنند و " لا تکلمونی بما تکلم الجبابرة ".

6- مشروعیت تغلیب.

یکی دیگر از نشانه های پیدایش نظام سلطنتی، تثبیت این نظریه ی سیاسی است که زورمندان، حقانیت هم دارند. "الحق لمن غلب" بعضا" در فقه عامه تئوریزه شده و نفس استیلا و استعلا منبعی برای حقانیت محسوب شده است . تداوم حاکمیت جباران به این بهانه که نظم و امنیت داخلی را برقرار کرده و مردم را از ترکتازی همسایگان و اجانب و نیز هرج و مرج داخلی محافظت می کنند، مشروع شمرده می شود.

در این دیدگاه تقدم و اولویت با " امنیت داخلی و خارجی " است حتی اگر سایر نیازهای بشری ( اعم از نیازهای مادی و معیشتی ونیازهای فرهنگی) منکوب و سرکوب شوند.

" امنیت محوری" و "غلبه مداری" کار را به جایی می رساند که برخی فقهای عامه به طور رسمی در کنار منابع مشروعیت بخش حکومت مانند " استخلاف " و "وصایت" و"نص"، مفهوم "تغلّب و تغلیب" هم می نشانند و دستاوردهای ناشی از آن را با عنوان فقهی "هبوه" و "صفایا" از طریق ارث منتقل می کنند.

7- شخصی شدن و غیر رسمی شدن قوانین .

در نظام سلطنتی پادشاه از کلیه ی قیود حقوقی آزاد است و حتی به قوانینی که خود وضع کرده است پایبند نیست.

وی به نیابت از خدا و عنوان سایۀ گستردۀ الهی، خود را کاملا" محق و رعایا را مطلقا" مکلف می شمارد. وی مقام غیر مسئولی است که واجد کلیه ی اختیارات هم هست. او مقام "لایسئل عنه عما یفعل" است. به این ترتیب می توان ادعا کرد به میزانی که اصل " توازی اختیارات و مسئولیتها" خدشه دار می شود، دگردیسی به سمت سلطنت کاملتر شده است.

8- فریبکاری نظامند

ساخت اقتدار سلطنتی بر فراز فضایی غیرشفاف و کدر بنیان نهاده شده است. انواع واشکال فریب ونیرنگ در تار و پود سلسله مراتب قدرت تعبیه شده است و شاه در رأس خدعه گران، برای بقای خود به انواع حیله ها متوسل می شود. برخی اندرزنامه ها و نصیحة الملوکهایی که توسط فیلسوفان درباری نوشته شده مشحون از آموزش فنون دسیسه چینی و خدعه گری است.

می توان در جهت تکمیل، شواهدی تاریخی برای تبدیل ولایت به سلطنت نیز جستجو کرد. یکی از بهترین نمونه های تاریخی، استحالۀ تدریجی سلسله ی صفویه به دستگاهی سلطنتی است. این سلسله که بر اثریک جنبش باطنی و سلوکی به وجود آمد و در ابتدای کار شور و جذبۀ رهبری کاریزماتیک آن، رسالتی دینی را برعهدۀ پیروان و سالکان گذاشته بود، کم کم بر اثر فرونشستن هیجانها و غلیانهای اولیه، به صورت جباریتی کم نظیر رسوب کرد. تا آن حد که بعضا" گروهی آدمخوار، اطراف سلطان را احاطه کرده بودند و با اشارۀ انگشتی مخالفین را عبرت تاریخ می کردند.

از قرن دهم تا دوازدهم هجری، بخشی از نهاد علم و افتا نیز در صدد توجیه مشروعیت و قدسیت سلاطین و حکام جور برآمد و در مقابل قدرت تمکین کرد.

ابتدا شاه اسماعیل صفوی مدعی شد هرچه می کند به حکم و اراده ی صاحب الامر است. "اندک اندک موضوع چنان جدی شد که نصب پادشاهان صفوی به سلطنت از جانب امامان، صورت یک حقیقت اعتقادی گرفت". برخی علمای عصر صفوی این باور مذهبی را شایع ساختند که دولت صفوی تا ظهور مهدی پایدار خواهد ماند و از روایات و احادیث برای اثبات این ادعا یاری جستند. فرمانبرداری از دولت صفوی بر همین اساس واجب دانسته شد و بزرگانی در این زمینه رساله هایی تألیف کردند. مثلا" در عین الحیوة آمده است که تنها وظیفۀ رعیت نسبت به سلطان، هرچند فاسد و ظالم باشد، تمکین و دعای خیر است.

ملاحظه می کنیم که نظام ولایت که تأسیس سلسله ی صفویه مبتنی برآن بود، این استعداد را داشت که تبدیل به استبداد و حودکامگی سلطنتی شود و این استبدادها و هوی پرستیها، تئوریزه هم بشوند و بدعتی عظیم را پایه گذاری کنند. این معنی را که با اندک غفلت و مسامحه از درون نظام ولایت، ولایتعهد بیرون می آید و سیستم "ولایت فقیه" به "سلطنت فقیه" دگردیسی پیدا می کند، می توان از زاویه ای جامعه شناختی هم تبیین کرد.

از نظر پاره ای نظریه پردازان، جاذبه ی استثنایی و شور و اشتیاق جنبشهای کاریزماتیک، اگر روال مند و متداول شود، این احتمال قوی وجود دارد که بازگشتی به الگوهای سنتی اقتدار صورت گیرد.

هنگامی که سازمان اقتدار مستمر و دائم می شود، حامیان ادرای و گماشتگان حکمران فرهمند نیز روال مند می شوند.مریدان و حواریون و پیروان سابق تبدیل به کاهنان و "واسالها" و کارمندان لاحق می شوند. روابط مرید و مرادی اجتماع مبتنی بر فرّه به سلسلۀ رتبه بندی شده ای از مشاوران و حقوق بگیران و تیول داران متحول می شود که هریک به درجه ای دارای عطایا و مناصب می شوند و به عنوان یک قاعدۀ کلی معنی همه این تحولات آن است که حق ویژه ی شاهانه برقرار شده است.

راه حل

ما همچنان که بارها تاکید کرده ایم همچون استاد شهید مطهری بر این باوریم که مکانیسمهایی که می تواند قدرت را مهار و از آن برای سعادت و بهروزی مردم استفاده کند، یکی تأکید بر تقوا و گسترش فضائل اخلاقی در بین نحبگان و دولتمردان از یک سو و تقویت مکانیسمهای کنترل و نظارت اجتماعی از سوی دیگر است.

عصرما، شماره 95، 30 / 2 / 1377 – برگرفته از کتاب " جمهوریت ؛ افسون زدائی از قدرت"