آقای خامنه ای:
"اگر کسی یا جریانی، عقیده ای مخالف داشته باشد و اصطلاحاً دگراندیش باشد نظام با او کاری ندارد
خوب؛ در جمهوري اسلامي، همه گونه انديشهاي آزاد است. ما با اقليّتهاي مذهبي هم مثل برادران خودمان برخورد و رفتار و رفاقت ميکنيم. اصلاً يادمان نميآيد که فلان کس - فرض بفرماييد - مذهب ديگري دارد و قاعدتاً فکر ما، دين ما و اسلام ما را هم قبول ندارد! حتّي به خانههاي آنها هم ميرويم
مغالطات انجام شده:
یکم، اقلیتهای دینی دگر اندیش محسوب نمی شوند. در مفهوم عرفی اختلاف عقیده تا یک حدی دگراندیشی است بعد از آن یک عقیده ی جدید یا دین جدید است.
دوم، اتفاقا" بر خلاف گفته ی ایشان دگراندیشی سیاسی بسیار بالاتر و حساستر از دگر اندیشی دینی است. چون بحث قدرت و حکومت موضوع آن است. حتی در حکم ارتداد در اسلام هم آن کسی محکوم به اعدام می شود که پس از ارتداد دست به فعالیت سیاسی بزند اما اگر عقیده ی خود را به صورت شخصی حفظ کند - حداقل تا آنجا که من می دانم و بنا به حکم آقای مکارم - مرتد نیست.
سوم، همه می دانند تنها فعالیتی که آقای حجاریان قادر به انجام آن است حرف زدن است. یعنی در بدترین حالت ایشان حرفهای بسیار بدی می زنند که یک عده قبول می کنند و بر اساس آن اقدام می کنند. خب باید آن افراد که اقدام می کنند مجازات شوند. حال می شود ایشان بفرمایند آقای حجاریان به چه جرمی در زندان است؟
آقای خامنه ای:
امام (رض) در اواخر عمر با كساني كه [ بالاتر از رئیس جمهور بودند و ] احساس كردند مدارا با آنها ديگر امكان ندارد، برخورد كردند. [آقای منتطری[
مغالطات انجام شده :
اول، طبق قانون اساسی - حتی قبل از اصلاح -رئیس جمهور دومین مقام کشور است:
اصل 113: پس از مقام رهبری رییس جمهور عالیترین مقام رسمی کشور است
و قائم مقام رهبری که اوشان بودند هیچ مقام اجرائی محسوب نمی شد. حالا اگر ایشان می خواهند با تمسک به این مغالطه به آقای هاشمی اخطار بدهند بهتر است راه بهتری پیدا کنند.
دوم،آقای منتظری خودشان استعفا دادند و آقای خمینی استعفای ایشان را پذیرفتند و برخورد به مفهوم برکناری یا کار مافوق قانون نبود. در مورد بنی صدر هم مجلسی که شامل کلیه سلایق بود نه مجلس انتصابی - حتی در آن شرایط بحرانی - مطابق قانون تشکیل جلسه داد و بعد از رای گیری، رای به عدم کفایت رئیس جمهور داد و با حکم حکومتی و لشکر کشی و اینها ربطی نداشت.